Stadsdichter Ellis van Atten viert geen Sinterklaas. Te druk met het schrijven van Sinterklaasgedichten! Zoet voor het programmaboekje van Sintstad bij de landelijke intocht van Sinterklaas. En een traditioneel gedicht als toeschouwer van hopeloze discussies over tradities. Tradities, die wat haar betreft niet vaak genoeg kunnen veranderen.

Traditioneel Sinterklaasgedicht

Piet verbijt zijn tranen, koukleumend op de boot

onder de mantel van Sint verborgen. Windvrij droog

Zijn ogen, zijn zwarte masker geheel intact

De klemoorring afgezakt, ontbloot de lel. Roze babyhuid!

Bruine stijle haren piepen onder de zwarte krullen uit

En de kinderen met scherpe ogen en een scherpere stem

herkennen zijn gympen (als die van hun grote neef)

Hij begraaft zijn ware gezicht in grappen en grollen

Traditie slaat een grauwe mantel om hem heen

Troebel zijn ogen, blind voor wat kinderen al hebben ontdekt

Achter ieder opgetrokken masker schuilt een kleurrijk mens

die wil worden gezien en niet wil worden gekwetst

De kinderen met scherpe ogen en een scherpere stem

snijden de verpakking door en gooien het ver weg

Zonder balast en met neef Piet op nieuwe schoenen

gooien ze de koppen in de wind en varen ze

vliegensvlug naar een feest van vriendschap en

o ja

Sint, wie was dat ook alweer?

©Ellis van Atten

Stadsdichter 075