Op een koude dag beweegt
een grote witte reiger
langs donkere randen
van een klein en vrij land

Een onstuimige wind
slijpt chagrijnig
jaloerse zinnen langs de
smalle vezels van
het buigende riet

De harde wind
blaast wilde woorden
door kruinen van wilgen
zure meningen
naar berk en
sentimentele els

De wilde wind
waait ook plezier in
een fluisterpopulier
ik hoor haar
schaterende bladeren 

(c) Joke Konijn

Wij laten de weilanden bewegen

door onze bonte donzendracht

met onze snavels trekken wij

aan het verse jonge gras en

doorstaan alle seizoenen met gemak.

Toevallig zijn wij in groepsverband

in dit zachte groene mals geland

waar de zomerzon een stralenkring

schijnt rond elke malle donzen hals.

Vanuit de volle buikjes roepen

wij onze gakgeluidjes en maken 

met stampende vleugels

onder een Zaanse hemel

dit laagland nog platter dan plat.

Het lijkt erop we hebben hier
in dit veenrijk gat met veel plezier

ons ganzenparadijs gevonden.

(c) Joke Konijn

Met je wollen krulletjes
en je wiebelende hoofdje met
oortjes als propellertjes
stuntelend in het te hoge gras
zoeken je nieuwsgierige oogjes
en een blatend stemmetje
dat trilt en knijpt
zo heerlijk hoog en ongerijpt.

Jouw stompe snoetje dat zich
duwend slikt in de warme holte
van een gevonden uier waar
je kleine tongetje de melk
gretig drinkt je zwiept je
staartje fanatiek en kromt
je ruggetje zich in een boogje
boven je veel te grote pootjes.

Soms ren je dol de kudde rond
en leg je je daarna lui in de zon
klim je op je moeders rug
waar je je zachte hoefjes laat
verdwijnen in de dichte vacht
het lijkt net of je kijkt en trots
vanaf de ronde wollen troon
mij uitlacht.

Lammetje ik ben jaloers op jou
op je ongecompliceerde jonge leven
wat zou ik je graag willen stelen
ik onderbreek je spel en verdeel je
in fijne plakjes op mijn bord
langzaam kauwend eet ik je op
in de hoop dat jouw geluk
mij vult in wat ik kwijt ben.

(c) Joke Konijn

In deze vroege morgenstond
bij het breken van het licht
tekent mijn ontwakend oog
in neveldauw haar vele
dunne engelen.

Dwalend langs het spiegelvlak
van sloten en stille wateren
bedekt een oude mythe
ons natte laagland
mijn moeras.

Als witte vleugelslagen
ontstijgen zij het aardse
aanvaarden de terugtocht
naar zonnen en manen
hun vochtige schaduwen
in gouden randen
achterlatend.

(c) Joke Konijn

Boven de polder
in koud firmament
bezingen duizenden smienten
hun vlucht in cirkels en spiralen
kleven soms samen
tot een vijfkoppig monster
of vormen slangen
welke zich golvend voortbewegen
langs de hemel
als een geschilderd decor
bedekt met grove vegen
uit een wit blauw grijs palet.

Soms lijkt het alsof
onzichtbare handen
in de volle wolken roeren
en naar de vogels jagen
vangen en weer loslaten
zodra zij de horizon raken
in één kreet
strooien zij zich uit
slaan zwart witte gaten
schrijven de winter
in donkerpaars water.

Herinneringen stromen
verlangen naar zomer
naar zeepgroen licht
boven geurende oevers
van bloemrijk veenmoeras
luchtbellen in het oppervlak
de lauwe sloot
glijdt langs de peddel
in mijn handen
stil en vol
zijn sommige dagen.

(c) Joke Konijn